“Als kunstenaar leef je altijd met onvoorspelbaarheid”
REMEDIE – Twentse makers over kunst en cultuur in crisistijd
Remco Dikken uit Borne, beeldend kunstenaar. Jurylid HeArtfund (ondersteuningsprogramma voor jonge kunstenaars van stichting Heartpool Hengelo).
“Het lijkt erop dat mensen graag weer de deur uit komen voor kunst.
Galerie 158 in Schiedam, die mij vertegenwoordigt, is sinds afgelopen weekeinde op afspraak weer geopend. Er was een redelijke toeloop, iedereen was enthousiast. En er zijn drie werken van mij verkocht! Dat geeft wel moed. Omdat je je ook kunt voorstellen dat kunst kopen op dit moment voor veel mensen geen prioriteit heeft.
Het goede aan deze tijd is dat je je helemaal kunt richten op het maken van nieuw werk. Zonder tijdsdruk, zonder verwachtingen. Want tentoonstellingen liggen er niet in het verschiet. De laatste was in het Radboud UMC in Nijmegen. Ik heb het werk niet meer kunnen ophalen. Best een raar idee dat het daar nog hangt. De groepstentoonstelling HOND in Galerie 158 zou open gaan in het weekeinde dat de lockdown in ging. Daarvóór was het druk, met tentoonstellingen in Schiedam en Assen en met Art Rotterdam. Gelukkig heb ik toen ook al goed verkocht, dus financieel mag ik op dit moment niet klagen.
Niet alles wat ik maak is goed
Er is nu alle ruimte om toe te werken naar oktober. Dan staat voor mij en mijn partner Udona Boerema de uitgestelde KunstRAI in de agenda. Je wilt je beste werk laten zien en niet alles wat ik maak is goed. Of die beurs in oktober wel kan doorgaan blijft de vraag. En vooral of het werkt, als je maar zo weinig mensen mag toelaten. Een stand is duur, een galerie moet ongeveer al het werk verkopen om uit de kosten te komen. Aan de andere kant: misschien krijg je nu juist het publiek dat gericht voor de kunst komt. En niet de bezoekers die het gaat om zien en gezien worden.
Als we de tijd dan toch zoveel mogelijk in isolatie moeten doorbrengen, dan is ons gezamenlijke atelier in de oude Roncallischool in Hengelo een prima plek. Onze dochter zit in de onderbouw van het voortgezet onderwijs, ze redt zich prima met haar schoolwerk en heeft geen last van de beperkingen. Ik maak me drukker over het feit dat ze haar leeftijdgenoten niet ziet dan zijzelf.
Dat de musea binnenkort weer open gaan is iets om naar uit te kijken. Rijksmuseum Twenthe, Kunstvereniging Diepenheim; die mis ik, absoluut. Afgezien van de afleiding blijf je zo toch ook zien wat er om je heen in de kunst gebeurt. Zoals in Diepenheim met Buiten Westen: werk van studenten en afgestudeerden van de oostelijke academies. Het is fijn dat die tentoonstelling wordt verlengd.
Je stemming zit in je kleurgebruik
Wat er nu gebeurt, de beelden die dat met zich meebrengt, het beïnvloedt mijn werk niet rechtstreeks. Misschien onbewust wel, maar dat is dan pas achteraf vast te stellen. Ik ben er sowieso van overtuigd dat je stemming heel erg in je kleurgebruik zit. Niet dat mijn gemoed nu zo donker is, maar er zijn nu wel momenten dat ik me afvraag: ‘Hoe lang blijft dit zo?’ Je kunt iedereen niet maar opgesloten houden.
In de week van de lockdown stonden we bij de opening van de tentoonstelling in Assen nog dicht op elkaar gepakt, met kunstenaars uit verschillende landen. Dat zal allemaal veranderen. De openingen sowieso, met al dat kussen. Maar niemand kan op den duur zonder fysiek contact. We blijven mensen.
Afgezien van het verdrietige overlijden van oud-stadsdichter Fred van de Ven is in mijn directe omgeving niemand getroffen door het virus. Dat maakt het in zekere zin ook vaag. Je weet dat er wel degelijk iets aan de hand is, je houdt je aan de regels, maar je doet ook gewoon je dingen. Alles is even ongrijpbaar. We weten niks.
Je weet gewoon dat je niet altijd verkoopt
Aan inkomensonzekerheid ben je als kunstenaar gewend. Naast mijn eigen werk doe ik ook nog inrichtingsklussen voor Zaal Zuid in Hengelo. Die vallen nu weg, maar gelukkig levert dat geen acute problemen op. Kunstenaars zijn doorgaans creatief in toch weer een boterham verdienen. Je legt ook altijd wel geld opzij voor mindere tijden, want je weet gewoon dat je niet altijd verkoopt. Je werk moet wel gezien worden. Daarom zijn galeries en musea ook zo belangrijk.
Toen ik meteen na de academie werd genomineerd voor de AanZet!-prijs en een duw in de rug kreeg van HeArtfund wist ik eerst niet wat me overkwam, zo goed als het ging. Het jaar erop was ik blij dat ik überhaupt iets verkocht. Het blijft onvoorspelbaar. Zo leef ik al dertien jaar. Ik was ook wel een beetje verbaasd over de claims van de horeca. Dat er meteen om steun werd gevraagd, terwijl daar de laatste jaren toch goed is verdiend. Iedereen zat op het terras.
Ik denk wel dat iedereen meer op zijn hoede is geraakt. We hebben nu gemerkt hoe kwetsbaar we zijn. Het is goed dat we ons ervan bewust worden dat het eigenlijk niet kan, zoals wij gewend zijn te leven. Maar ja, als je dan weer hoort dat de plastic handschoentjes nu in de riolering belanden, dan vraag je je wel af of we het echt snappen.
”
Waardeer dit artikel!
Dit artikel las je gratis. Vond je het de moeite waard? Dan kun je jouw waardering laten blijken met een kleine of wat grotere bijdrage. Als veel lezers dit doen, kan ik dit soort artikelen blijven schrijven. Dankjewel!