blog

Je kon hem bijna horen vloeken. Het 90ste geboortejaar van Theo Wolvecamp wordt in Hengelo herdacht met een tentoonstelling in het Rabotheater, maar van de kunstenaar zelf had het vermoedelijk niet gehoeven. Niet omdat hij het initiatief van zijn vriend en collega Henk Lassche niet zou kunnen waarderen. Maar omdat er weinig veranderd lijkt te zijn sinds de tijd dat Wolvecamp zich bij leven kon opwinden over de onverschilligheid die zijn internationaal erkende werk in zijn geboortestad ontmoet. En hij

  Nina Hagen wil het jaar zonder stress beginnen, zegt ze, en dus heeft ze zichzelf de publieke Einmarsch bespaard. Zoals ze op het podium zit wanneer het doek is opgehaald, heeft ze nog het meest weg van een levende pop. In zwart, roze, rood en paars, met strepen, ruiten, ruches. En een lange zwarte pruik waarop een diadeem van veertjes rust. Maar haar opwinding is echt. Ook al zat ze er vorig jaar ook, ze bekent met kinderlijk enthousiasme

“Noten moet je in jezelf vinden. Die vind je niet in het landschap”.  Zei Henny Vrienten bijna vijf jaar geleden, op de vraag of zijn tweede woonplaats Diepenheim - preciezen zeggen: de buurtschap Markvelde – behalve rust en concentratie ook inspiratie oplevert.  Nu ligt er, 23 jaar na zijn laatste solo-album, de cd En toch met Nederlandstalige liedjes. Bijna allemaal geschreven in Diepenheim, zoals Vrienten opmerkt  tijdens een eerste live try-out in herberg De Pol aldaar. Hangmat De uitverkochte zaal

Theatermaker Dries Verhoeven heeft bezoek. De gordijnen voor de glazen wand van de container op de Heinrichplatz in Berlijn die voor twee weken zijn woning is, zijn gesloten. Het is vrijdagmiddag, de Dag van de Duitse Eenheid. Op het rafelige plein in de wijk Kreuzberg heerst de activiteit van een zondag. De zon schijnt, de terrassen van de koffie- en eettenten zitten vol, er is weinig verkeer. Als een uitgerekt beeldscherm staat de container onder de bomen voor gaststätte Rote

  Er heerst een microklimaat op Het Stift, vertelt Daniel Rowland aan het publiek dat net een lunchconcert van het Stift Festival heeft bijgewoond. Alsof hij geen wereldvermaard violist is maar een tweede Gerrit Hiemstra, legt hij uit dat buien en ander meteorologisch ongerief in het nabijgelegen kanaal Almelo-Nordhorn een geduchte barrière vinden. “Daar buigen ze af naar Tubbergen”. De kerk lacht. De disclaimer gaat vergezeld van een brede grijns: “Dat is wat ik me heb laten vertellen”. Vacuüm Dat

  Er wringt iets aan de tekst die naast de entree van de Deventer Schouwburg hangt. ‘Theater is doen alsof. En als het goed is, is het net echt.’ O ja? Wat jammer dat iemand het überhaupt nodig heeft gevonden nog iets toe te voegen aan de woorden van Aleid van der Meer, die je vanaf de toneeltoren al van verre tegemoet komen. Breek de lucht / raak de grens / open de tijd /  vind de mens Regels waarin

  Het stikte van de verloren liefdes in het verhaal dat Oerol dit jaar voor mij in petto had. Ik denk dat het toeval was. En zo niet, dan heb ik er niet bewust bij stil gestaan toen ik mijn route over het eiland uitstippelde. Het betekende wel dat mijn keel wat te verstouwen kreeg. Van het wad bij de Wierschuur via het Hoornse Bos tot het strand van de Noordsvaarder liet de verlatenheid zich voelen. Het begon al op

Toen David Bowie zijn heil kwam zoeken in Berlijn was ik veertien. Net zo oud als Christiane F. die op hetzelfde moment haar eerste schreden richting verderf zette. In de Berlijnse cultbios Lichtblick Kino zie ik hoe ze de 14 kaarsjes op haar verjaardagstaart uitblaast, voordat ze weer gaat tippelen rondom Bahnhof Zoo. Het boek had ik destijds gelezen, maar de beklemmende biopic die er in 1981 van Christiane F., wir Kinder vom Bahnhof Zoo is gemaakt nog nooit gezien,