Creatief met kerk
De kaarsjes staan nog steeds in het gelid onder het Mariabeeld. De Walburgiskerk in Arnhem, die je geen 700 jaar zou geven, is nog maar net aan de eredienst onttrokken. Haar toekomst is ongewis.Precies het goeie moment voor muziektheatergroep BOT om zich in de reeks ‘Het geluid van….’ over de immense ruimte te ontfermen.Het geluid van stilte zou het worden, maar we wisten al dat we dat niet letterlijk moesten nemen.
Al dekt de ondertitel ‘kakofonie van een kerk’ evenmin de lading van het knap geconstrueerde spel met klank, muziek en beelden waarmee BOT de kerk een nieuwe gedaante deed aannemen. De ontwikkeling van de voorstelling mag dan vooral een strijd met de nagalm zijn geweest, het resultaat was eerder gebeeldhouwde akoestiek dan een triomfantelijke zege van geluid. Ook wanneer er geluiden tegelijk klonken werd het nergens een brij en zelfs wanneer horen en zien je vergingen was het nog geen platte bak herrie. Zo weerstonden de vier mannen van BOT eveneens de verleiding om vol op het nog aanwezige grote orgel te gaan. In plaats daarvan speelde het instrument samen met twee kleinere exemplaren een subtiele rol in een alternatief orgeltrio.
Lofzang
Minder dan de vorige keer, toen een oud boerenerf tot klinken werd gebracht, is dit een verhalende voorstelling. Ook al is ze nog zo aanwezig, BOT laat het aan het ons over of we de historie van de kerk willen verknopen met onze associaties. ‘Zucht maar eens diep mevrouw, opdat uw adem dale. Ik heb er zelf ook goede ervaringen mee’, klonk het temend. Het zou evengoed de bezwering van een yogi kunnen zijn als een advies van de pastoor in de nog intacte biechtstoel. ‘Hoor je het zingen?’ Zeker hoorden we het zingen. Of het nou de wegstervende lofzang van de parochianen was, de kerk zelf die zich nog een keer roerde of het neuriën in onszelf.
Strijkstoel
Handelsmerk van BOT is het ingenieuze gebruik van eenvoudige middelen. Een windmachine? Gesleep met lange slierten landbouwplastic over de stenen vloer volstond, met dank aan diezelfde weerbarstige akoestiek. Een vondst was ook de knopstoel die in een strijkinstrument veranderde. Oren op steeltjes…. En als dat niet genoeg is, omdat de uitgereikte luidsprekerdoosjes even haperen en je de poëtische tekst aan het begin mist, dan wordt dat op BOT-waardige wijze goedgemaakt. Door ‘m na afloop nog een keer voor te lezen. ‘Alles raast maar,om mij heen. En in mijzelf is het…’