‘Ik ga groeien, hoe dan ook’
REMEDIE – Twentse makers over kunst en cultuur in crisistijd
Dagmara Siuty, sopraan, treedt op met oratorium-, lied- en operarepertoire. Als freelance zangeres en productieleider verbonden aan koor Consensus Vocalis.
“Stel dat er tot het einde van dit jaar in mijn vak niks valt te beginnen?
Ik heb besloten mijn tijd en energie ergens anders in te stoppen. Zodat ik rijker zal zijn aan kennis en ervaring. Ik ga groeien, hoe dan ook.
Dat is iets van de laatste dagen, hoor. Toen het slechte nieuws kwam was ik in shock. Donderdag 12 maart 2020 – ik ga die datum nooit vergeten. We waren klaar voor de voorpremière van de opera Bruid Te Koop! bij de Nederlandse Reisopera, die avond in het Wilminktheater. Veel van onze mensen waren daar ook al. Het was amper te bevatten dat het allemaal niet door zou gaan.
Als productieleider had ik vooral veel te regelen. Na die uren op de automatische piloot en een slapeloze nacht kwam de dag erna de echte dreun. Je weet van verdriet niet waar je het zoeken moet. Ik voelde me vooral heel erg leeg. In de twee weken daarna slopen de zorgen mijn hoofd binnen. Hoe moet dit verder? Want ondertussen werd het ene na het andere project afgezegd. De Matthäus Passion met Consensus Vocalis, maar ook kleinere dingen van mezelf zoals een optreden bij de opening van het nieuwe crematorium in Enschede.
De stille hoop dat ik tenminste in de zomerperiode nog iets omhanden zou hebben ging de bodem in met het bericht dat ook de Wieliczka-zoutmijn in Polen op slot ging. Mijn familie heeft een huis in die omgeving, vlakbij Krakau, waar ik met mijn man en dochter van negen de zomers doorbreng. Ik ben iemand die ook in de vakantie niet stil zit. Als gids mensen rondleiden in de mijn is dankbaar werk. Het is een van de oudste zoutmijnen ter wereld, waar jaarlijks bijna een miljoen toeristen op af komen.
Bij zoveel onmacht was het een zegen dat het thuisfront me dwong tot nuttigheid. Ik moest mijn dochter helpen met haar schoolwerk en zorgen voor mijn moeder. Zij was net bij ons toen de lockdown kwam en kon niet terug naar Polen. Gelukkig heeft mijn man met zijn eigen bedrijf nog werk genoeg, wat ook de financiële zorgen minder nijpend maakt. Maar ik wil mijn vak uitoefenen, zelfstandig zijn.
Er kwamen alleen maar tranen
En uitgerekend zingen lukte niet. Op een weekje in het begin na kwamen er alleen maar tranen zodra ik aan de piano ging zitten. Frustrerend en verwarrend. Zingen is zo verbonden met je emoties; wanneer je jezelf niet kunt uitdrukken weet je niet meer wie je bent en waar je staat.
Pas sinds de meivakantie hebben we de routine en het ritme hier in huis een beetje gevonden. Is er meer rust. Om te lezen, muziek te luisteren, samen te zijn. Mijn dochter gaat meer Pools praten, dat is ook mooi. Ik kan nu beter nadenken over hoe ik zelf verder wil. Als freelancer in de cultuur ben je nooit zeker van werk. Het minste wat ik kan doen is mijn talent en kracht op ander vlak verder ontwikkelen. Voordat ik in Polen muziek ging studeren heb ik mijn bachelor Engels gehaald en een masterstudie toegepaste taalwetenschap gedaan. Met die basis ga ik nu een opleiding tot sociaal tolk volgen. Zodat er uit deze rampzalige situatie iets goeds kan ontstaan.
Muziek blijft mijn zuurstof
Maar, maar, maar: muziek is en blijft mijn liefde, mijn zuurstof. Op 17 september staat er een repetitie gepland, daar houd ik me aan vast. Ik hoop heel erg dat zodra er een vaccin is, we langzaam en op een veilige manier weer terug kunnen naar de oude situatie. Zingen met anderhalve meter afstand kan hooguit in kleine bezetting. Bovendien zijn er ook onderzoeken die voor zangers zes meter voorschrijven. Werken met je adem betekent nu een hoog risico.
Ik wil echt geloven dat het allemaal tijdelijk is. Mensen zijn mensen, we hebben contact nodig. Ik mis mijn collega’s ook heel erg. In de opera Bruid Te Koop! zingen we niet alleen, we dansen ook veel. Je bent elkaar zo nabij dat je een kleine familie wordt. Het is verschrikkelijk om die onbevangenheid in het contact kwijt te zijn. Dat je een stapje terug moet doen voor de ander.
Ik hoop dat we rijker uit het donker komen
Dit is geen vrolijk verhaal hè? Maar de mensheid is vindingrijk. Ik hoop dat we rijker uit dit donker tevoorschijn komen. Je ziet aan veel reacties, ook op sociale media, dat mensen rust en troost vinden in cultuur. Ik denk dat meer mensen door deze crisis zijn gaan beseffen dat kunst een noodzaak is.
En ik, ik kan weer zingen. Mijn allerliefste juf Hanneke de Wit heeft mij in een online coachingsessie geholpen mijn liefde voor muziek als doel te zien, in plaats van een voorstelling of concert. Nu kies ik vijf keer per week iets waar ik op dat moment behoefte aan heb. Wat dat is verandert ook, heb ik gemerkt. In het begin zong ik liederen van Strauss, of aria’s van Puccini. Voor mij ademt die muziek vrijheid. Nu put ik uit religieuze stukken. Bach, en de Petite Messe Solennelle van Rossini. Ik heb het nodig. Wonderlijk, hoe muziek naar je toekomt.
“
www.dagmarasiuty.com
www.consensusvocalis.nl
Waardeer dit artikel!
Dit artikel las je gratis. Vond je het de moeite waard? Dan kun je jouw waardering laten blijken met een kleine of wat grotere bijdrage. Als veel lezers dit doen, kan ik dit soort artikelen blijven schrijven. Dankjewel!