blog

Oerol 2014

 

Het stikte van de verloren liefdes in het verhaal dat Oerol dit jaar voor mij in petto had. Ik denk dat het toeval was. En zo niet, dan heb ik er niet bewust bij stil gestaan toen ik mijn route over het eiland uitstippelde. Het betekende wel dat mijn keel wat te verstouwen kreeg. Van het wad bij de Wierschuur via het Hoornse Bos tot het strand van de Noordsvaarder liet de verlatenheid zich voelen.

Het begon al op de parkeerplaats bij Paal 8, waar Arianna zich schuimbekkend maar vergeefs teweer stelde tegen haar liefdesverdriet. Geen klaagzang die daar iets kon uitrichten, al hield Monteverdi zich gelukkig niet in. In de uitgestrektheid van het wad bij Oosterend brak Matthias, toen zijn grote liefde – op hem neerkijkend – uit beeld verdween. Hij leerde dat zich zelfs in magnificent desolation, zoals zijn idool de astronaut Buzz Aldrin het omschreef, nog van alles opdringt waartoe je je hebt te verhouden.

Op het westelijke uiterste, het strand van de Noordsvaarder, weigerde een seismoloog te aanvaarden dat de dood van zijn vrouw  het einde van hun liefde zou betekenen. “Ik zal twee mensen, twee verhalen zijn.”  Minstens zo rigoureus ging de componist in de manege van Oosterend zijn wanhoop te lijf, na de verraderlijke acties van de muze die zijn leven binnendrong. “Ik, die de liefde had afgezworen, dacht nog maar één ding: Laten wij samen op onze bek gaan.” Waarvan akte.

Zo groot als de liefde die hij meemaakte (“Als ze in de file stond, stond die daar voor haar”) was ook de eenzaamheid van de man die mij in het Hoornse Bos zijn geschiedenis influisterde. “De kiekendief schreeuwt mij m’n vergeefsheid toe.” Alsof die schreeuw zich tegelijkertijd richtte tot Sicco Mansholt. De gewezen landbouwminister ja, maar hier in de schuur op Teunis Plak toch vooral een mens. Wel in staat om de wereld te redden, maar niet zijn huwelijk.

En waar hield de troost zich op? In het roze avondlicht, op de weg naar het strand van West aan Zee. In de zon die de hoop van de seismoloog kracht bijzette op de Noordsvaarder. In de wind die de dakplaten van de manege zachtjes deed klapperen, als om de hobo aan te vuren. “Wat herinnert dit landschap zich?” vroeg de stem in het Hoornse Bos. “Niks. Want het is al verdwenen.”

Arianna, Veenfabriek/Lizzy Timmers

Buzz Aldrin, waar ben je gebleven Toneelgroep Oostpool

Kintsukuroi, Spinvis & Saartje Van Camp

A Love Unsung, The Stolz Quartet

En Hier Is Lijf,  Strijbos&Van Rijswijk ism Wintertuin (Jibbe Willems)

Mansholt, stichting Jan Vos

 

 

 

 

 

Geef een reactie