Ontmoeting
Er ligt een wezen aan mijn voeten. Een menselijke gedaante gevangen in een dierenhuid. Op de zij, ineengedoken, met opgetrokken knieën. Ik denk aan slachtoffers van zinloos geweld. Een grensrechter, weerloos tegen de zoveelste trap. Maar dit lijkt een vrouw. Mijn eerste impuls is aaien. Ik wil troosten, geruststellen. Of wil ik alleen maar beweging registreren? Bevestigd worden in de hoop dat dit een lévend wezen is? Ik trek mijn hand terug.
Levensecht is het in elk geval. Angstaanjagend echt. Daar doet de ontnuchterende informatie in de zaaltekst niets aan af. Hardschuim? Koeienhuid? Het zal wel. Voor mij kan het omhulsel elk moment openbarsten en dan zal er wis en waarachtig een mens tevoorschijn komen. Waarom is dat zo’n verontrustende gedachte? Omdat dit geen kat is die tevreden opgerold in een mandje ligt en zich aanstonds eens lekker gaat uitrekken. Onder deze ruwharige huid sluimert angst, kwetsbaarheid, maar ook dierlijke dreiging.
Wat zou ik wíllen dat er gebeurt? Ik weet het niet. Ik probeer me voor te stellen hoe het wezen zich zal oprichten. En dan? Mij omhelzen? Troosten, gerust stellen?
Misschien zou het bij een lichte aanraking blijven. Een wederzijdse registratie van leven.
‘Rocks’, Marcus Leitsch, Kunsthalle Münster (tentoonstelling Director’s Choice).