Taartmoment
We staan op het toneel,al lijkt niemand zich daarvan bewust. Het is persdag in het Zaantheater in Zaandam, waar de cast van de musical Flashdance repeteert. Een stuk of twintig journalisten wachten op de entree van acteurs, zangers en dansers, onder aanvoering van het sterrentrio Anouk Maas, Carry Tefsen en Jim Bakkum. Op het achterdoek zijn ontwerptekeningen geprikt van de kostuums. Het setje waarin hoofdrolspeelster Anouk Maas als Alex de beslissende dansauditie doet oogt aanzienlijk bloter dan ik me uit de film herinner. Het is ook alweer 30 jaar geleden. “We hebben het tempo behoorlijk moeten opschroeven”, klinkt het hier over de ooit flitsende beelden.
De collega’s met een camera zijn veruit in de meerderheid. Alles ademt routine. Dit is het rondreizende shownieuws-circus, waar een fotografe door vakbroeders met zoenen wordt begroet en ik als onbekende passant geen blik waardig wordt gekeurd. Een collega van het Noordhollands Dagblad en ik zijn de enigen met een notitieblok. “Wacht maar tot dat blokje gaat spreken”, zegt hij strijdbaar.
Vier mensen van het pr-bureau dat door producent Albert Verlinde Entertainment is ingeschakeld zorgen dat iedereen zijn deel krijgt. “Wie wil je spreken?”, vraagt een medewerker aan een van de journalisten. “Wie zijn er beschikbaar?”, luidt de wedervraag. Een fotograaf neemt zijn telefoon op. “Ik zit nu bij de musical Flashdance van Albert, met eh, effe kijken, Carry Tefsen en Jam Bakkum. Nee, ik heb Albert nog niet gezien.” “Die komt niet”, weet een collega in een knalroze poloshirt.
Dan gaat het doek open. Vanaf de eerste twee rijen in de zaal kijkt de cast ons lachend aan. De man van het pr-bureau doorbreekt het ongemak bij het persvolk met de aankondiging van ‘het traditionele taartmoment’, dat zich ook al volgens een vast patroon blijkt te voltrekken. De groep schaart zich rond de taart, die vanwege het fysiek zware karakter van deze musical helemaal uit fruit is opgetrokken. Eerst wordt er collectief geschoten, daarna houdt de pr-man zijn opgerolde draaiboek boven het hoofd van telkens een andere fotograaf, als het vogeltje waarnaar de cast moet kijken.
Er ontrolt zich een stoelendans van artiesten en interviewers, al dan niet met een camera erbij. Anouk Maas – zwartleren rokje, jack met luipaardprint en beige high heels – is vanzelfsprekend favoriet. Jim Bakkum meldt in een microfoon dat dit een spannende klus is. ”Die nummers je strot uit krijgen is één ding, maar het ín de show doen is nog wat anders”. De man van het pr-bureau stelt een nerveuze journalist gerust. “Als Jim klaar is bij Shownieuws mag jij.”
Een van de danseressen eet van een met meloen gevulde sinaasappel, terwijl ze ook nog een enveloptasje onder een arm klemt. De hakken onder haar gebloemde korte jurkje zijn een fractie lager dan die van Anouk. Ze heeft er zin in. “Dit kan alleen maar heel vet worden”.
Het kwartet van het pr-bureau werkt de verslaggevers geleidelijk aan de zaal uit – er moet ook nog gerepeteerd worden. “Bedankt voor jullie support.” Een handvol blijft in de foyer op zijn beurt wachten. De journalist van het Noordhollands Dagblad houdt in de zaal nog steeds Jim Bakkum aan de praat, tot ergernis van een ongeduldige collega. “Hij is al een half uur bezig! Gaat die man een heel katern maken of zo?” Dan gaat de klok lopen voor mijn drie kwartier met Carry Tefsen. “Kind”, zegt ze na de kennismaking, “helemaal uit Enschede?”
(Het interview met Carry Tefsen en Jim Bakkum verschijnt in het oktobernummer van ‘Scènes Enschede’, het magazine van het Wilminktheater/Muziekcentrum).