Trompet
Mijn vroegste herinnering aan de trompet is niet meer tot de blazer in kwestie te herleiden. Een gebroeder Brouwer? Egerländer-leider Geert Sprick? Misschien heeft mijn geheugen hun geluid destijds meteen al vermengd tot een cliché. Later ruimhartig bevestigd door heraut Gerald Waanders, die uit naam van muziekvereniging Volharding in Borculo het volk mocht wekken uit het coma van de Septemberfeesten. Een prachtige traditie, al dacht je kater daar elk jaar weer anders over.
In de loop der jaren gingen de scherpe kantjes er gelukkig af. De trompet toonde mij haar zachte kant. In Dorus’ klassieker ‘Twee motten’ , bijvoorbeeld, gefluisterd door Jan Wessels. ‘The Bar is a Beautiful Place’ van Ryan Adams waarin André Carter de laatste gasten met een sensueel saluut naar huis blaast. Of ‘Voor Haar’ van Frans Halsema, omzichtig in bügel gevangen door Bert Fransen.
Maar nooit zal een trompet meer een trompet zijn, sinds ik tijdens Oerol 2009 ene Kyteman zijn ‘Sorry’ hoorde spelen. Een kopergouden mea culpa dat het volgepakte Groene Strand tot zwijgen bracht, met Kyteman’s voltallige hip hop orkest als een stille erewacht op de achtergrond. Het jaar daarop zag ik hem in een tot Kytopia gedoopte duinpan gewoon weer jammen met collega-muzikanten en toevallige passanten, genietend als een kleuter op z’n eerste kinderfeestje.
Nu zijn we weer een jaar verder en heeft Colin Benders een seizoen voor uitverkochte zalen geduelleerd met senior-collega Eric Vloeimans. Des te wonderlijker dat de grote zaal van Paradiso deze zondagavond amper voor de helft is gevuld. Jammer voor de organisatie van het eerste jazzfestival In Paradise, maar een buitenkans voor de fans.
De hoofdact zelf zal het een zorg zijn. Na de gezwollen aankondiging van de presentator duurt het vele maten voordat Benders – beige coltrui, jeans op half zeven – zich bij het Jazz Orchestra of the Concertgebouw op het podium voegt. Verlegen, het publiek bijna negerend. Een blik van verstandhouding met dirigent Henk Meutgeert, mondstuk in de aanslag en dan is alle ongemak verdwenen. Al blijft de big smile gereserveerd voor de momenten dat juist orkestleden even een rol als solist vervullen.
Kyteman neemt ons mee in zijn verhalen. De trompet is zijn stem en die stem komt overal. ‘Geen idee’, precies zo onbestemd als de titel. ‘PitVol’, een handgemaakte wraakoefening op een gecrashte computer. Het gevoelige ‘Shirley Update’. Dit is geen muziek meer, dit is beroering in de puurste vorm.
Mijn favoriete instrument heet Kyteman.
29-05-2011