Vette shit
Met een mannetje of 1000 een keel opzetten op de Oude Markt in Enschede: nuttig. Met een mannetje of 60 in koor ‘joa joa’ zeggen in herberg De Pol in Diepenheim: zinvol. Maar de mooiste schreeuw om cultuur hoorde ik zaterdagavond in Metropool in Hengelo. Van een mannetje of vijf dat onbevangen een fijn potje muziek stond te maken. Texas Radio and the Big Beat. Vijf scholieren van pakweg 17 uit de Hof van Twente. Achteloos in hun presentatie, gedreven in hun muziek.
De Jupiler-stage was een half uur van hun, in het kader van een uitwisseling tussen Metropool en poppodia uit (kleinere) omliggende plaatsen . In de zaal: vaste bezoekers van thuishonk Why Dontcha, met een speciaal gecharterde bus meegereisd vanuit Diepenheim. De meisjes vlak voor het podium, voor meer dan alleen morele ondersteuning. Moeders die het eindeloze gedoe met muzieklessen op slag waren vergeten. Vaders die “Goed gelukt!” riepen na een nummer dat de dag tevoren pas het licht had gezien. Want dat vertelden de jongens er natuurlijk gewoon bij.
Eigen nummers en covers wisselden elkaar af. ‘Bram’ – naar de vriend die er toevallig bij was toen de band oefende. ‘Gele boom’ – “geen idee waarom het zo heet.” Maar: een fijn nummer. “En deze is van Tom Waits, ook best wel leuk.” Goed Nederlands voor “vette shit”, die andere populaire uitdrukking. Een van de twee gitaristen vertelde dat de band onlangs een electronisch orgel in de schoot geworpen kreeg. Van een dorpsgenoot die wist dat ze dat wel konden gebruiken. Zo gaat dat in Diepenheim.
Vijf jongens. Gitaren, drumstel, trompet, keyboard, mondharmonica. En spelen maar. “Weet iemand hoe laat het is?” Vier minuten nog, net genoeg voor een laatste nummer. Een cameraman maakte video-opnames. Een bevriende fan van de band zei: “Ik ga die man vragen of hij een filmpje opstuurt naar De Wereld Draait Door. Ja, je moet toch ergens beginnen?”
20-11-2010