Warm bad en koude douche

Daar heb je het dan 86 jaar voor uitgehouden. Om op een politieke markt te worden verkwanseld. Nee, aan mooie woorden geen gebrek. “Het verhaal van het badhuis is goed zichtbaar gebleven.” Maar waar blijf ik in dat verhaal? Helemaal nergens. Ik ga straks gebukt onder 32 meter luxe woongenot.

Dertig jaar soebatten heb ik over me heen laten komen. Mijn conditie ging steeds verder achteruit, maar ik ben overeind gebleven. En nu mogen mijn zwakke schouders een nieuw icoon voor Hengelo torsen. Toen zelfs de monumentencommissie dat predikaat in de mond nam wist ik dat feitelijk mijn laatste uur had geslagen. Mijn beschermengelen van ’t Heemschut en het Pierre Cuypersgenootschap konden niks meer uitrichten. Hun deskundigheid heeft me notabene bij de rechter een keer van de sloop gered, maar bleek nu geen enkel gewicht in de schaal te leggen.

Dophoedje

Dat mijn nog altijd monumentale schoonheid totaal verloren gaat in het geweld van die toren op mijn nek wil niemand horen. Ik mag gerust worden ‘opgetopt’. Dat klinkt onschuldig. Als het dophoedje dat ik als oude dame nog net kan hebben. Terwijl ik in werkelijkheid een kolos van zeven verdiepingen op mijn hoofd krijg geplant.

En dan komt mijn naam ook nog eens bovenop het dak te staan. In het oorspronkelijke lettertype, heeft de projectontwikkelaar in al zijn ruimhartigheid beloofd. Niet dat die letters vanaf de grond nog te zien zullen zijn. Maar vanuit het stadhuis kunnen ze ze straks telkens opnieuw tevreden spellen. Het badhuis is behouden gebleven.

Ja, hooguit voor de geluksvogels in die appartementen. De reclameteksten slaan de spijker op de kop: “Zij zullen dagelijks met enige trots kunnen genieten van een stukje historie dat hun eigendom is geworden”. Zij wel. Als ze hun electrische fiets uit de berging halen dan, want veel meer heeft mijn historische functie straks niet meer om het lijf.

Pin-up

De promotie van de projectontwikkelaar mocht ook op de politieke markt worden uitgevent. Ik zag foto’s van het moment waarop ik door toen nog vroede vaderen ten doop werd gehouden. Die plaatjes moeten het historische karakter van het plan benadrukken. Ik zag ook een nostalgisch affiche van een pin-up in badpak, die schalks in de lens kijkt. Alsof zo’n sloerie zich ooit in een instructiebad zou vertonen. ‘Warm thuiskomen in het badhuis’, stond er in koeienletters naast. En een tekening van mij eronder. Zoals ik er vroeger uitzag, en nooit meer uit zal zien. Ik heb niks tegen hoogbouw. Maar ga niet beweren dat je mij ermee laat schitteren.

Misschien had dit treurige einde voor mij nog enige zin gehad als ik mijn nóg oudere buurman ermee had kunnen redden. Iedereen wil graag geloven dat dat ook zo is. Maar zelfs de wethouder moest ronduit toegeven dat er voor het behoud van de Ariënschool geen enkele harde garantie bestaat. Intenties, ambities, goede bedoelingen – verder gaat het niet.

Instorten

Instorten tijdens de bouw: heel even scheen het mij een gepast einde toe van een allang voltooid leven. Maar rekenmeesters schijnen dat te kunnen voorkomen. Ondertussen hoop ik op de genade van de Drienerbeek. Laat haar zodanig buiten haar oevers treden dat ik met mijn broze lijf, ook al is het nog zo getraind in reddend zwemmen, kansloos ten onder ga. Voordat er ook maar een bouwvakker een vinger naar mij heeft kunnen uitsteken.

En mocht iemand dan vervolgens op het idee komen om mij als replica een tweede leven te geven – want dat schijnt hier te gelden als het ultieme bewijs van historisch besef – laat het dan ook maar op het Marktplein zijn. Ik zal die beren, pardon Badgasten, met genoegen laten verzuipen.